Z własnego zbioru filmów ;)

Link do filmu z mojego zbioru ;) (wstawiam link, ponieważ film był za duży i nie chciał się wczytać na blogu) klik


Mistrzostwa Polski Szkół Sportowych Racibórz 2009.
Sztafeta mieszana 8x50m stylem motylkowym (4 dziewczyny + 4 chłopaków)
Skład Gimnazjum nr92 Warszawa
Oczywiście wygraliśmy ;)
[ja płynę jako piąta ;)]
Słaba jakość filmu, ale to tylko telefon komórkowy ;)

Rekordy

Rekordy świata (basen 50m) klik
Rekordy świata (basen 25m) klik

Rekordy Europy (basen 50m) klik
Rekordy Europy (basen 25m) klik

żabka video

Styl klasyczny

STYL KLASYCZNY

Styl klasyczny (żabka) - w uproszczeniu polega na naśladowaniu ruchów pływającej żaby. Jest to symetryczny styl pływania - tzn. prawa i lewa strona ciała wykonują te same ruchy.

Należy wykonać, w zsynchronizowanej kolejności, następujące ruchy: przy podkurczaniu nóg wykonuje się oburęczny wymach boczny rąk, przy wykopie nóg ręce są prostowane do przodu.

Żabka była kiedyś polecana w pływaniu leczniczym, np. leczeniu skrzywień kręgosłupa. Obecnie odradza się to jednak, gdyż żabka istotnie rozbudowuje przednie mięśnie klatki piersiowej nie wzmacniając prawie mięśni grzbietu. Wyraźnie widoczne jest to u zawodowych żabkarzy, którzy chodzą zgarbieni z powodu dysproporcji w sile mięśni.

http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBabka_(styl_p%C5%82ywacki)

grzbiet video.

Technika pływania grzbietem.

1. Chwyt wody ramieniem lewym w końcowej fazie odepchnięcia ramieniem prawym. Wejście ręki do wody z dłonią skierowaną na zewnątrz i przy wyprostowanym ramieniu odbywa się, podobnie jak w kraulu, z prędkością równą przemieszczającego się ciała pływaka. Kończyna dolna lewa wykonuje aktywny ruch w górę.

2. Zapoczątkowany w fazie chwytu wody obrót ciała w kierunku ramienia lewego, oceniany kątem rotacji, dochodzi do 35-40°. Ugięte w stawie łokciowym (110-120°) ramię rozpoczyna pociągnięcie, a prawe -zakończyło fazę odepchnięcia i rozpoczyna ruch w górę do wynurzenia z wody,

3. Ugięcie ramienia lewego pogłębia się (do kąta 100-110°), ręka zdąża ku górze i do wewnątrz. Ciało grzbiecisty wykonuje skręt wokół osi długiej ciała w kierunku pozycji wyjściowej. Ramię prawe wyprostowane, po wynurzeniu z wady przemieszcza się w kierunku do tyłu za głową. Noga lewa zakończyła uderzenie w górę.

4. Ręka ramienia lewego wyraźnie zbliża się do powierzchni wody i do ciała pływaka. Ta zmiana kierunku ruchu dłoni powoduje powstanie dużego wiru, co oznacza zakończenie impulsu siły w fazie pociągnięcia, Oznacza to również zakończenie faz pociągnięcia i przejście do najbardziej efektywnej fazy ruchu ramienia- odepchnięcia, Ramię prawe, z większą aniżeli ramię lewe prędkością, jest przenoszone w kierunku za głowy. Ta różnica w prędkości zabezpiecza odpowiednią synchronizację czasową ruchów wewnątrz cyklu ruchowego. Położenie ciała płaskie (kąt rotacji - 0°) ,

5. Ramię lewe zakończyło odepchnięcie. Powstał drugi duży kulisty wir, który oznacza zakończe­nie impulsu siły przykładanej w fazie odepchnięcia, Po osiągnięciu przez rękę pozycji poniżej bioder nie istnieją juz możliwości do wytwarzania napędu, Ramię prawe, tuż po zanurzeniu, znajduje się w początkowej fazie chwytu wody. Ob­serwujemy przebieg ruchów opisany w sekwencji 1, z tym, ze dotyczy ramie­nia prawego

http://www.plywanie-gazeta.pl/plywanie/?q=technika3

Styl grzbietowy

STYL GRZBIETOWY

Styl grzbietowy (grzbiet) jest jedynym stylem pływania w którym twarz wychylona jest ponad powierzchnię wody. Osoba płynąca jest ułożona na plechach, pracę rąk cechują silne wymachy za siebie, zaś rola nóg polega na silnym wybiciu wody w górę. Głowa jest ułożona w ten sposób, że broda nie dotyka do klatki piersiowej, co nadaje ciału hydrodynamiczny kształt.

Z wody najpierw wychodzi bark (następuje rotacja w barkach i tułowiu), potem z wody wychodzi kciuk, w powietrzu obracamy dłoń i wkładamy ją małym palcem do wody, następuje faza właściwa, czyli pociągnięcie i mocne, dynamiczne odepchnięcie pod wodą z jednoczesnym nakreśleniem kształtu litery S.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Styl_grzbietowy

Kraul video

Technika pływania kraulem.

1. Obserwujemy wejście do wody ręki prawej. Ramię lewe znajduje się w końcowej fazie pociągnięcia - najbardziej siłowej w całym cyklu ruchowym. Obserwujemy maksymalne ugięcie w stawie łokciowym, dochodzące do wartości 90°. Zmiana kierunku ruchu ramienia prawego spowodowała powstanie pierw­szego dużego wiru wodnego. Wejście do wody ręki prawej odbywa się z prędkością równą prędkości przesuwającego się ciała pływaka. Zbyt szybkie wejście ręki może niekorzystnie wpłynąć na prędkość pływania. Łokieć znajduje się nieco wyżej od ręki. Ten układ stwarza korzystniej­szą dźwignię oraz upodabnia rękę i przedramię do kształtu płata skrzydła.

2. Prawa ręka po wejściu do wody kierując się w dół i na zewnątrz od linii barku -rozpoczyna ruch do tyłu. W końcowej fazie ruchu ramieniem lewego głowa kraulisty skręca się w celu wykonania wdechu. Lewa noga kończy uderzenie w dół, wpływając na utrzymanie równowagi ciała w momencie wyjścia z wody ręki lewej. W momen­cie, gdy lewe ramię wytwarza znaczną silę napędową w końcowej fazie odepchnięcia, ramię prawe -napotykając nadchodzące strumienie wody -wchodzi w fazę wstępnego pociągnięcia, powoli zwiększając prędkość ruchu. Zbyt szybkie wejście ręki w tę fazę ruchu wpływa niekorzystnie na efektywność ruchu napędowego drugiego ramienia. Rotacja tułowia w kierunku ramienia rozpoczynającego pociągniecie nadaje ciału kraulisty kształt opływowy. Ponadto stwarza warunki do pełniejszego zaangażowania dużych partii mięśniowych grzbietu.

3. Kontynuując wdech, kraulista powoli skręca głowę w kierunku osi długiej ciała, Prawe ramię znajduje się we wstępnej fazie pociągnięcia, ciało rozpoczyna rotacje w kierunku ramienia lewego, Ramie lewe, z wysoko uniesio­nym łokciem i rozluźnione, zdąża ruchem kolistym przed głową. Ten układ ramion ma ogromny wpływ na opływowość ciała kraulisty, Ta pierw­sza faza przenoszenia ramienia decyduje również o płynności skrętu tułowia.

4. Po kolejnym zanurzeniu ręki, przedramienia i ramienia, ręka lewa

podąża w przód -w dół i nieco na zewnątrz, umożliwiając ciału pływaka przesu­wanie się w przód dzięki sile napędowej wytwarzanej przez ramię drugie i ruchy nóg, Głowa, z twarzą skierowaną w przód i w dół, umiejscowiona jest wzdłuż osi długiej ciała, Ta sekwencja ruchu decyduje często o efektywności pływania krau­lem. U większości wybitnych kraulistów w omawianej fazie ruchu kąt zawarty po­między ramionami wynosi 90°.

http://www.plywanie-gazeta.pl/plywanie/?q=technika2

Styl dowolny

STYL DOWOLNY

Styl dowolny (kraul) - najszybszy z czterech podstawowych stylów pływackich. Różne jego odmiany znane są ludzkości od starożytności.

Jako jedyny ze sportowych stylów pływackich nie jest dokładnie zdefiniowany przez FINA.

Kraul polega na wykonywaniu tzw. "nożyc" nogami, przy równoczesnym naprzemianstronnym ruchu rąk. Ruch ten polega na wyciąganiu na zmianę ręki przed siebie nad wodą i podciąganiu jej z powrotem pod wodą. Szybkość w kraulu uzyskuje się głównie za sprawą pracy rąk (70%), praca nóg to zaledwie 30%. W kraulu płynący znajduje się w pozycji brzuchem do dna. Oddech wykonuje się poprzez częściowe wystawienie głowy nad wodę wzdłuż jednej z rąk.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kraul

video delfin

Technika pływania delfinem

1. Lekko ugięte w stawach łokciowych ramiona, z dłońmi położonymi nieco szerzej od szerokości barków, rozpoczynają chwyt wody. Dłonie kierują się w dół i na zewnątrz. Biodra są wypychane w górę, co stanowi reakcję na uderzenie nóg w dół. Właśnie zakończyło się pierwsze uderzenie nóg. Uderzenie to ma ogromne znaczenie w utrzymaniu wysokiej prędkości wewnątrzcyklowej.

2. Ugięcie ramion stopniowo pogłębia się, co umożliwia powstanie efektu tzw. wysokiego łokcia. Dłonie rozpoczynają pociągniecie w kierunku w dół i na zewnątrz. Głowa unosi się, aby zapobiec zbyt dużemu zanurzeniu się ciała. Ciało przyjmuje bardzo korzystny opływowy kształt. Ramiona znajdują się w fazie intensywnego pociągnięcia. Głowa zdąża ku wynurzeniu z wody. Biodra obniżają się.
3. Następuje zmiana kierunku ruchu dłoni: do tyłu i do wewnątrz. Ramiona wchodzą, w fazę odepchnięcia. Ręce w konsekwencji pogłębiania ruchu ra­mion do wewnątrz zbliżają, się do siebie. Obserwujemy dalsze obniżenie bioder. Następuje ugięcie nóg w stawach kolanowych. Stopy kierują, się do powierzchni wody.

4. W końcowej fazie odepchnięcia i wynurzania rąk z wody, obserwujemy drugie uderzenie nogami. Jest ono zwykle silniejsze od pierwszego, utrzymuje wysokie położenie bioder podczas przenoszenia ramion nad wodą, w końcu drugiego uderzenia nóg ręce wynurzają, się z wody (wcześniej wynurzyły się juz barki i ramiona) i następuje przeniesienie ramion nad woda. Ciało delfinisty znajduje się w korzystnym wysokim położeniu z biodrami tuż pod powierzchnią, wody, a lekko ugięte ramiona ruchem okrężnym są, przenoszone nad woda, do przodu. W momencie, gdy ramiona przekraczają, linię pozioma, barków, głowa rozpoczyna zdecydowany ruch w kierunku zanurzenia się do wody.


http://www.plywanie-gazeta.pl/plywanie/?q=technika4